μπηχτός

-ή, -ό (Μ μπηκτός και μπηχτός, -ή, -όν) [μπήγω]

αυτός που έχει μπηχτεί, μπηγμένος, καρφωμένος, σφηνωμένος

νεοελλ.

1. (το θηλ. ως επίθ. αλλά και ως ουσ. κατά παράλειψη τού γροθιά)

αυτός που καταφέρεται σε κάποιον βίαια («τού έδωσα μια [γροθιά] μπηχτή»)

2. το θηλ. ως ουσ. η μπηχτή

υπαινιγμός, συνήθως κακόβουλος, που διατυπώνεται με επιτήδειο τρόπο

3. φρ. «τουφεκιά μπηχτή» — πυροβολισμός προς κινούμενο στόχο χωρίς σκόπευση.

επίρρ...

μπηχτά

1. καρφωτά, με βίαιη εμβολή

2. μτφ. ύπουλα, υπαινικτικά.